Jest koncepcją badania i leczenia zajmującą się odnajdywaniem i leczeniem zaburzeń funkcjonalnych układu ruchu. Podczas badania prowokujemy określone tkanki, odnajdujemy te, które mają nieprawidłowe struktury, badamy stopień ich uszkodzenia oraz odnajdujemy przyczyny powstałych dolegliwości. Przyczyna dolegliwości leży często w dysproporcji pomiędzy możliwościami przenoszenia obciążenia przez tkankę, a jej obciążeniem. Leczenie powinno znosić tę dysproporcję i przywracać fizjologiczną „grę” pomiędzy stawami, mięśniami i strukturami nerwowymi. Stosujemy pasywne techniki mobilizacji, jak również aktywne ćwiczenia wykonywane przez pacjenta w celu wzmocnienia i stabilizacji lub jako wprowadzenie do właściwej mobilizacji. Pacjent otrzymuje dodatkowo wskazówki dotyczące właściwych ćwiczeń (zadań domowych), które powinny wspierać pracę terapeuty manualnego.
Zastosowanie terapii manualnej
Terapia manualna wywodzi się z ortopedii. Z czasem jednak zaczęły z niej korzystać takie dziedziny medycyny, jak: chirurgia, geriatria, traumatologia, neurologia i inne. Zasadniczo może być ona stosowana we wszystkich odwracalnych zaburzeniach funkcjonalnych układu ruchu. Niektóre ze wskazań do zastosowania terapii manualnej to ograniczenia ruchomości, ból albo zmniejszona zdolność do przejęcia odciążenia.
